Pasterz do owieczki straconej Franciszek Karpiński Na te bezdroża, owco ulubiona, * Idziesz bez swego pasterza. Burzliwy wicher, zima uprzykrzona * Ciężkie mi przejścia zamierza. Przez którekolwiek krainy przechodzić * Będziesz mej trzody ozdobo, Wszędzie mój smutek za tobą ma chodzić * I tęskność moja za tobą. Może cię niebo w twych trudach pokrzepi * I da bezpieczne noclegi, Może cię jako zwierz dziki prześlepi, * Boś jest tak biała, jak śniegi. Owieczko moja, duszy mojej duszo, * Nadziejo mojej nadgrody! i Żadne mię teraz rozrywki nie wzruszą, * Bom stracił czoło mej trzody. Ja się po tobie dosyć nic zasmucę, * Nic strawię żalu przyczyny. Ja dziewięćdziesiąt i dziewięć porzucę, * Pójdę cię szukać jedynej. Odpowiedz