I poznał po śladach. Własnego trzewiczka. Co stąpał przed laty. Że będzie kapliczka. I przyszedł gdzie stała. Zamarła mu dusza. Na krzyżu ni gwoździ. Ni ciała Chrystusa. Rozpłakał się nagle. I wzrok spuścił w ziemię. To tutaj chciał bowiem. Zapuścić korzenie. Odpowiedz

I choć go prosiły. O rozmów trzy czwarte. Odpatrzył im ledwo. Nic głazy nie warte!. Szedł głupiec przed siebie. Z odwagą przemożną. Wtem wzrokiem zahaczył. Kapliczkę przydrożną I szeptał mu Chrystus. Przybity gwoździami. Zatrzymaj się przy Mnie. nie gardzę głupcami. Odpowiedz

... Warto mieć miejsca gdzie umiemy się wyciszyć i porozmyślać na spokojnie ... Odpowiedz

To co wygląda na koniec , może być nowym początkiem. Odpowiedz