Nie potrzebuję być gwiazdką, która budzi zachwyt, ale gubi się gdzieś na granatowym niebie. Takich są tysiące. Potrzebuję być centrum czyjegoś wszechświata. Centrum czyjegoś serca. Wibrować tak, żeby przyspieszać tętno i oddech. Przenikać duszę i sprawiać, że galaktyka życiowych zdarzeń zaczyna być nazywana przeznaczeniem. Odpowiedz

Zaczy­namy ją kochać, przy­wiązy­wać się. Ce­nić, uza­leżniać od jej obec­ności. Jed­nak by­wa i tak, że ona nag­le wy­gasa… Odpowiedz

Więc nasza gwiazdeczka mała, ze smutku aż pociemniała. Płakała co noc i bladła, Aż pewniej nocy spadła. Odpowiedz

i tu zakręcone... Odpowiedz