Jestem jakąś martwą skałą która zachodzi mchem i porostami, jestem kłodą drewna w której los przestał rzeźbić ścieżkę czasu, lecz zatroskał się mój Stwórca i z woli Swojej zapragnął bym wróciła do życia przewrócił ciężką kłodę, i kloc też już spokojnie nie leżał bo los przypomniał i o nim a korniki zrobiły swoje tysiące korytarzy i dróg a w ich labiryncie - Bóg, wiedziałam że kiedyś odnajdę tę właściwą bez żadnej nici Ariadny jeśli tylko zechce kiwnąć palcem, skałę też ruszył rzucił jak poduszkę przestały rosnąć mchy i porosty a kamień stał się opoką, na której odtąd mogłam budować co dzień to był piękny sen!... Odpowiedz