Wiatr na liściach tańczy, w porywach wiruje, śpiewa smętną nutką, echo mu wtóruje; raz zabrzmi cichutko i tak jakoś rzewnie, z tęsknoty wiatr śpiewa, bo mu smutno pewnie. Lecz nagle się zrywa i biegnie do przodu, pamięta te czasy, kiedy to za młodu, pędził huraganem, łamiąc, co po drodze, by stracić zapały, umęczony srodze /D. Duszyńska/ Odpowiedz

Kiedyś... spot­kały się na Ziemi wszys­tkie uczu­cia. W pew­nej chwi­li, Sza­leństwo podobne do rozbrykanego konia na łące , jak zwyk­le obłędnie dzi­kie, zap­ro­pono­wało: Po­baw­my się w cho­wane­go. Odpowiedz