Perły Widzisz tę konchę, co pod niebem z fali, Rzucona w głębi oceanu toni Spoczywa cicho wśród splotów korali? Ona, gdy fala o jej pierś dzwoni, Skargą boleści swojej się nie żali, A tylko w głębi cichą łzę uroni; W sobie zamknięta, jak w zbroi ze stali, Łzy zmienia w perły, które rybak goni. I ty, zrodzony na tym łez padole, Ukryj zazdrośnie w głębi serca bóle; Niech tłum w twej duszy burzy nie odgadnie, A tylko spokój czyta na twym czole; Duma milczenie niech na usta kładnie, A znajdziesz perły w sercu - na dnie. Stanisław Korab-Brzozowski Odpowiedz

ja jestem Ocean, bom ja niezmierzony Omega i Alfa, lecz dla nich me fale a oni pobiegli gdzie pustka i skarga gdzie wiatr im zwątpienie podaje Odpowiedz

Niegdyś myślałam, że wolę krzyk oceanu rozszalały, wzburzone, wezbrane fale spadające na moją duszę rozhukaną. Odpowiedz