Tchnieniem wiat­ru roz­proszyć lęki, okiełznać wciąż dręczące maski wątpli­wości. Po­budzić zmysły, uwol­nić marze­nia uk­ry­te skrzętnie w przed­sion­kach kaptura przeszłości… Odpowiedz

Te­raz stań na obłoku me­go ser­ca i spójrz jak z bólu zas­ty­ga w nim miłość wraz z resztka­mi krwi. Upad­nij na ko­lana z mod­litwą na us­tach a po­tem pod­nieś się z siłą by spoj­rzeć na cier­pienie, wiem nie łat­wo. Odpowiedz