Skrajem nieba pomalutku, szedł dzień kobiet z kwiatami po cichutku. Tu rozjaśnił, tam coś przetarł, chciał zabłysnąć niczym metal. Nie ze stali chwile kuje, ciepła bowiem tam brakuje. On wyjmuje, to co w duszy, chcąc dobrocią swą poruszyć. Srebrzy, złoci, też zieleni. Może coś nam w życiu zmieni? Wydobędzie gdzieś ukryte skarby serca -znamienite. Odpowiedz