Ciągle jestem wędrowcem pątnikiem teraz tkwię na rozstaju dróg, i nie wiem którą pójść ani kogo spytać, zamykam oczy i ruszam przed siebie jak ślepiec, idę i się potykam o wyrwy kamienie korzenie wdeptuję w kałuże moczę nogi a słońce praży głowę, potem wiatr się zrywa targa mną jak trzciną (Pascal!), już wiem że błądzę nie tą drogą poszłam, trzeba wracać by odnaleźć święte miejsce - sanktuarium co jest we mnie... nie sądziłam że to taka trudna droga a spóźnić się nie mogę! muszę dotrzeć na czas, by ucałować święte progi i schody co trapem do Boga, pokochać... Odpowiedz

Nie mogę ci powiedzieć – ale ty czujesz to - Także ty nie możesz mi powiedzieć - Święci, z potłuczoną dachówką i ołówkiem. Wytłumaczcie nasz Kwietniowy Dzień! Słodszy niż znikający figiel Ze znikającej zieleni!. Szybszy niż kopyta Jeźdźców Wokół Rafy Snu!. Skromny, pozwól nam chodzić pośród tego Z naszymi twarzami w woalce, Jak mówią w kościele uprzejmie Archaniołowie. Spotykacie się z Bogiem! Nie mnie – paplać o tym! Nie tobie – mówić. Do pewnej wytwornej Damy “Uroczy Kwietniowy Dzień”! Raczej – Niebo – u Petera Parley'a*! Przez które dzieci powoli. Do podniosłej Recytacji Przygotowały się, aby wystąpić! . Odpowiedz

Moje serce więc do ciebie pospieszyło Na mnie czekać już nie mogło Zniewagami we mnie urosło. I pociągnęło odejście Dla mojego kroku jaki by nie był. Najpierw ich twarz zdobył Cały wdzięk wydobył. Przełamany - Nie złośliwie Wspomniałam tu cię Czy nieszczerze. Najwcześniej się podzielić Ale Chciwością swoją - Chełpieniem moją Zdobyczą. Gdzie w kościele Domu Modlitwy się rozkoszują I ja tam wnet będę . Odpowiedz

"Trzeba wszystko to, co ukochane dla Ukochanego zostawić, bo Jezus w kościele chce być sam ponad wszystko kochany" Odpowiedz

Nie mogliśmy się zbudzić i sen nieprzespany Twardy wciąż nas morzył, przytrzymywał w środku. Ziemi, wśród mysich korytarzy, pod świerkami W kopcach, w wielkich kopułach mrowisk, w równym rządku. Przed piękną królową larw. To nie było łatwe: Wyplątać się z miękkich, słodkich korzeni, z liści. Pachnących jesienią, ciemnym, mokrym wiatrem Przedzierać się wciąż w górę, wierzyć, że się ziści. Cud - część z nas pozostała w dole pod tabliczką Szlaku, reszta musiała być teraz całości.ą Wymęczeni, w rozsypce stanęliśmy blisko Drzwi, lecz ktoś szedł i w jasny prowadził nas kościół. Odpowiedz