Odejdę cicho we własną, ścieżkę i w inne oczy, niebem niebieskie, lecz łzami pachnieć będzie świtanie, nim pełnią słońca życie mi wstanie. Przejdę przez trudy większe ,niż morze nadzieję w rękach niosąc jak zorzę, ból swój udźwignę gdy umrze życie, któremu oddech dałam o świcie. Odpowiedz