I swym kwiat kolorem ,pięknem i wonią, Ściąga do siebie,a rzadko stronią. Ubiera skronie w ślubnym kobiercu, Święci bukietem w pamięci sercu, I jest ozdobą w każdym ogrodzie, Zasypia zmierzchem ,wstając o wschodzie. Częsty to obiekt bywa westchnienia, Łezki niejednej -powód wzruszenia. W chwili żałobnej śmierci przewodzi, I za człowiekiem cmentarzem chodzi. W powszednim życiu żywi i cieszy, W każdym gatunku urodą grzeszy, By na Ołtarzu gdy Dziękczynienie, Bywać oddany na uwielbienie. .. Odpowiedz