Vachel Lindsay Góry w wojennych pióropuszach burz Góry w wojennych pióropuszach burz na głowie, Na trzęsieniach ziemi, jakby kto na konia wsiadł, Jadą wciąż i jadą od setek milionów lat, Rozgadane, roześmiane w deszcz i łzy, i wiatr, A wulkany bracia ich, wodzowie i druhowie! Myśmy też ich bracia i druhowie. Kąpią się w oceanach podnoszą głowy. Wyskakują z głębi, z dawnych ławic koralowych. Znowu stuleciami idą na podbój wybrzeży, Choć na pozór każda jak zamknięta księga leży. Strzeżcie się gór, o, ludzie z Babilonu! Góry czekają was, przetrwają i stratują was. Ich szarża jak w powolnym niebie piorun Podbije ziemię, zanim zgaśnie słońca blask. Odpowiedz