I ZNÓW IDĘ NA POŁUDNIE I znów idę na południe, aby szczytom się pokłonić. Z wiatrem w uszach, z kwiatkiem w dłoni w słońcu lipca, w śniegu grudnia idę wierna i stęskniona. Idę góry swe pozdrowić, ich majestat tajemniczy. A wysokim, groźnym szczytom trud codzienny podarować, najwspanialszą swą modlitwę. Znowu wspinam się wysoko, w dole szum strumieni słyszę. Wiatr konary drzew kołysze, a ja sięgam już obłoków, zasłuchana w górską ciszę. I tak wracam tu co roku; górskie piękno mnie urzekło. A dostojny gór majestat każe kłaniać się z wysoka wielkim sprawom, czynom wielkim. W górach serce pozostawiam. Wiem, że wrócę tutaj znowu, ofiaruję swoją młodość. Ciebie w górach zapoznałam, w górach chcę pozostać z tobą. Odpowiedz

Spokojne jezioro w górach. Odpowiedz