Wiotka i drżąca, ukryta Na dnie głębokim mórz. Piękniejsza róża wykwita Od bladych ziemskich róż. Rośnie przy ławie koralu, Gdzie wieczna cisza i cień, Gdzie ledwo blaskiem opalu Wschodzący znaczy się dzień. Wie, że jej nigdy w głębinie Słońca nie dojrzy wzrok. Stroi się w tęcze, choć zginie, Spowita w nocny mrok. Nie ufa i nie czeka, Lecz się ku światłu pnie. Tak miłość w duszy człowieka Wschodzi na zwątpień dnie. Konstanty Maria Gorski Odpowiedz