W pokoiku mieszkania nad Wisłą siedzi zamknięty w swym świecie słów, obrazów i dźwięków zaczarowanych w wyobraźni drżącą ze zmęczenia i lęku ręką dotyka kwiatów i drzew zieleniejących, wysoko w obłokach milczy choć mówi wciąż do nas z oddali tak bliskiej naszym sercom słowami pacierza, dzieli się z nami jak ostatnią kromką chleba. Odpowiedz