Dzień jesienny tak cicho, jak liść zżółkły opada Złoto ma z października, smutek ma z listopada I w ten smutek złotawy, i w ten płomyk zamglony Przybrały się Zaduszki jak w przejrzyste welony Płoną świeczek szeregi, płoną świeczek tysiące Powiewają płomyki zamyślone i drżące Więc płomykiem jak dłonią, dłonią ciepłą i jasną Pozdrawiamy tych wszystkich, których życie już zgasło Odpowiedz

Przestroga dla zbieraczy grzybów Odpowiedz

Omijaj mnie z daleka Odpowiedz