trzymałem ją kiedyś w dłoniach, słodką, miłości pełną! była maleńka, jak kropelka dżdżu. pachniała delikatnie, jak w pełni rozkwitnięte maki w polu uchyliłem dłonie - uleciała wraz z zapachem, lekko, jak promyk słońca przed zmrokiem. wciąż jeszcze stoję w tym samym miejscu, oczarowana jej urokiem... cudownie jest łapać małe chwile, lecz trwają krótko, jak życie motyli! Odpowiedz