Lato przyszło cicho, tuż po wschodzie słońca. Przyczesało grzywy pożółkniętych kłosów. spojrzało z miłością, gdzie pachnąca łąka ukwieciła ugór na ludzkim bezdrożu. Lekkim ruchem dłoni ugłaskało maki, rozdmuchało żółty pyłek z rosłej lipy. Z daleka pachnącym, nektarowym smakiem wywabiło trzmiele. Ci, jak biesiadnicy na słonecznej uczcie, upojeni smakiem słodyczy hortensji w cieniu krzewu skryci, brzęczeli znacząco i to były znaki pobudki dla ptaków. Lato - nowe życie... Odpowiedz