Przez lata, które mijają przewija się nić ludzkich losów. Wpadamy w te sieci przypadkiem i zdarzeń przewidzieć nie sposób. Nie wiemy czy spotka nas szczęście, czy trosk nam przysporzy przypadek. Czy deszcz w słońcu rozwinie tęczę, czy zniszczeń krajobraz ukaże. Lecz nawet gdy wznieci pożogę los, który często z nas kpi, traktujmy to jako przestrogę, bo przyjdą szczęśliwe znów dni. I słońce powita z uśmiechem świt, który po burzy się budzi. Żyć w pełni wszak nie jest grzechem... niech woli nic nie ostudzi. Więc pijmy to życie ustami, spragnieni wciąż jak w dzień upalny. Bo tyle jest jeszcze przed nami... a cel póki jest - jest realny. Odpowiedz