Jan Kasprowicz Wiatr gnie sieroce smreki Wiatr gnie sieroce smreki, W okna mi deszczem siecze; Cicho się moja dusza Po mgławych drogach wlecze. Ku turniom płynie krzesanym, Ku ścieżkom nad przepaściami, Gdzie widmo bożych tajemnic Zmaga się w szumach z nami. Ku wirchom dąży strzelistym, Spowitym w słoneczne złota, Gdzie o bezbrzeżnych przestrzeniach Samotna śni tęsknota. Wiatr gnie sieroce smreki, Mgławica deszczem prószy... Hej góry! zaklęte góry! Tęsknico mojej duszy! Odpowiedz