Różowy dzwon wielkanocny w sklepieniu grobowca nocy I głosy srebrzyste gwiazd, Żeby w dreszczach spadło ciemne szaleństwo Z czoła śpiącego. O jak cichy chód w dół błękitnej zimowej ośnieżonej rzeki Rozmyślający minione, gdyż w zielonym żerowisku Drozd nawoływał obcego ku zachodowi. Albo kiedy z kościstą ręką starca Wieczorami przechodził przy rozpadającym się murze I tamten w czarnym płaszczu niósł różowe maleństwo W cieniu drzewa orzechowego zjawił się duch złego. Dotykać ponad zielonymi stopniami lata O jak cicho ginął ogród w brązowej ciszy jesieni Zapach i melancholia starego dzikiego bzu, Gdyż w cieniu Sebastiana konał srebrny głos anioła. Odpowiedz

Mróz aż aż w nos szczypie Odpowiedz