Pan Czerwiec wcześnie się budzi I dzień ma najdłuższy w roku. Pan Czerwiec bardzo się trudzi Od świtu, aż do zmroku. Musi zadbać o groszki, żonkile i róże, W jego rękach wszystko rozkwita, Wszystko pędem pnie się ku górze, By więcej światła schwytać. W każdym gnieździe kwilą pisklęta, W słońcu miga tysiąc motyli; Tyle rzeczy trzeba spamiętać, Że pan Czerwiec czasem się myli. Siada sobie na leśnej polanie, Drzewa stroi w zieleń bogatą I choć rano jadł z Wiosną śniadanie, Na kolację zaprasza go Lato. Odpowiedz