...

"Lecz Aleksander nadal tam stał,na tej samej ulicy i w blasku słońca spoglądał na stojącą w cieniu dziewczynę;na przeznaczenie w białej sukience w czerwone róże,liżącą lody, nucącą coś pod nosem.Była jego i tylko jego przez sto minut,przez jedno mgnienie oka.To wszystko wydarzyło się naprawdę,lecz już przeminęło,zniknęło za mgłą,pozostawiając po sobie tylko pustkę.Przeminęło na zawsze,a on został tu na zawsze.Wciąż stoi na tej ulicy,słuchając bicia rozdartego serca."