Idziemy je­sienną paździer­ni­kową cmen­tarną aleją 

Idziemy je­sienną paździer­ni­kową cmen­tarną aleją  Drze­wa są aureola­mi świętości  Zaświad­czają że żyli jak mogli  Jak chcieli i jak im kazano  Zieleń tui jak­by nadzieją  Że wie­czność rzeczywistością  W której nie ma już zysku