Tu dąb wznosi się ku górze, A konary jego duże, Harde, twarde i wiekowe Z chmurą wdają się w rozmowę. Na nim gęsty liść szeleści, Krążą o nim opowieści, Że kto w jego śpi obrębie, Ten już wszystko wie o dębie. Odpowiedz

Kto przywiązuje się do dobrego drzewa, zyskuje dobry cień. Odpowiedz

Szedł dalej przed siebie. A dąb stał u drogi. I szeptał do głupca – opowiedz swe drogi. Zawahał się głupiec. Na szepty, namowy. Lecz myśli- dąb stary. I nudne ma mowy. Szedł nadal wytrwale. Aż upadł trzy razy. Na głazach się obił. Cóż warte są głazy?. Odpowiedz

Przyjaźń jest jak dające cień drzewo, pod którym szukam wytchnienia. Odpowiedz

Kiedy wiosna w liść ustroi drzewa I otuli je miłości tchnieniem, Wtenczas bóle, które wiatr im śpiewa, One czują liści swoich drżeniem. Autor: Stanisław Korab-Brzozowski, Kiedy wiosna… Odpowiedz