Dokąd odszedł w ciepłej szubie, ten co lejce trzymał ,w dłoni i potrafił po mistrzowsku, dopingować trójkę koni?. Dzisiaj dzieci już nie widzą, jak bat ponad nad ,głową lata i jak się chrapanie koni, z dźwiękiem dzwonków pięknie splata. Komu dzisiaj sypnie w oczy, tuman śniegu spod kopyta?. Tamten ” Jamszczik” Wertyńskiego, to zniszczona dawno płyta. Odpowiedz

Kulig przeszłości. Jakże zmienia się na świecie. Romantyzmu w nim nie staje. Dzisiaj traktor ciągnie sanie. Poprzez pola, lasy, gaje. Gdzie podziały się te czasy, kiedy konik gnał na przedzie, a dzwoneczki oznajmiały, że kuligiem radość jedzie?. Odpowiedz

Niestety nie ma tymczasem warunków ,do takiej sanny, kuligu, ale bez obaw, miejmy nadzieję, że pani zima jeszcze nam pokaże ,swoje piękne, białe oblicze . Odpowiedz

Pędzi kulig. Dzwonią dzwonki. Wiatr wstrzymuje dech. Bucha para z końskich pysków. Płozy ryją śnieg. Pędzi kulig. Dzwonki dzwonią. Rozwiały się grzywy koniom. W białe zaspy, w śnieżne góry. Kulig pędzi! Kulig! Kulig! Odpowiedz

O takch kuligach niedługo zapomnimy Odpowiedz

Życie jest jak ku­lig: Prędzej czy później i tak się wywrócisz Odpowiedz

Życie to nie koń, batem go nie popędzisz. Odpowiedz