Z szuflady serca... Kryształ wodnego stoku Szumi do dziś. Tylko ja pod twój ganek Nie mogę przyjść. Szuflady mego serca Wypełnia żal. Wiatr rozniósł po kobiercach Wspomnienia czar. Tylko pod wpływem wzruszeń Wygrywa dźwięk. Echo parkowej duszy Na liściach drzew. Wtedy wieczorne widma Nie dają spać. Rosną u ramion skrzydła Zaczęło wiać... Nie puszczam z rąk twych dłoni Cudownie mi. Pod nami szał stu koni W objęciach ty. Będziemy tak zajeżdżać Przestrzeń i czas. Aż nas roztopi płomień Słońca i gwiazd. - Wiersz Grupy Poetyckiej Odpowiedz

edukacyjne Odpowiedz

przypomina mi to trochę prognozę pogody na naszych planetach... Odpowiedz