W czer­wcu jest dość wil­go­ci, by odżył szlam na bag­nach, na­puszyły się północ­ne mchy na korze. W czer­wcu jest dość suszy, żeby ki­jan­ki zrzu­cały ogo­ny, a sy­reny dos­ta­wały nóg- i dla miłości schodziły na ląd. Czer­wiec jest jak pękająca za­gad­ka: z suchej szpar­ki w poczwar­ce roz­kwi­tają skrzydła i buchają w słońce. Odpowiedz