Po przebudzeniu wkładają najluźniejsze ubrania, i bez śniadania idą na korty tenisowe. Tłumaczy jej, że codziennie jest słońce, ale pokrywa chmur psuje pogodę. Ona ocenia te dni na takie, kiedy ma się najmniej obiekcji wobec perspektywy wyjazdu pod żagle z rodzicami. Są najbliżej momentu, kiedy mówi się, co to znaczy wylecieć na świat. Tak zmęczeni, że nie chce im się nawet ćwiczyć, spacerują i ścinają tarczę zegarową każdego dmuchawca otwartymi rakietami, za to nasionka opadają powoli jak spadochrony: najmniejszy wysiłek wydaje się przy nich stratą czasu. Dotykają się dłońmi, splatają palce, uśmiechają się; nieświadomi osobnych nocy czują ciepło drugiej skóry. Odpowiedz