Jaskółka siostra burzy. Żałoba fruwająca. Ponad głowami ludzi, w których się troska błąka. Odpowiedz

Czy potrafisz zadziwić się jeszcze nad trzciną, która tańczy na wietrze, nad jaskółką, co w locie się wije, nad błyszczącym na słońcu motylem? Czy Twą duszę wciąż podziw zalewa, gdy liści widzisz balet na drzewach, trawy i nieba barwy kojące i harmonijny chaos na łące? Czy potrafi Cię jeszcze dosięgnąć słońce swoją koroną promienną, czy swym ciałem - choć zroszonym potem czujesz jego łagodną pieszczotę? Zauważyć czyś jeszcze jest zdolny rajd obłoków na niebie powolny i fal morskich zastęp, gdy szeregiem pokłon niski oddaje nad brzegiem? Odpowiedz

Wios­na - przyszłej je­sieni wczesną jest jaskółką. Je­sień - zwias­tu­je wiosnę - i tak w kółko. Będąż się tak przep­la­tać w kołow­ro­cie bytu, je­sienie roz­cza­rowań z wios­na­mi zachwy­tu. Tadeusz Kotarbiński Odpowiedz

Jej treść jest pomiędzy nimi Jak potok górski szemrzący Jak jaskółka szybująca w locie Jak wiatr w liściach wirujący. Odpowiedz

Jaskółka jest prawdziwa. Symbol szczęścia, wierności i narodzin. Skoro tak, moje Myśli są Prawdziwe. A zatem Ja Jestem Prawdziwa. Odpowiedz

Jesz truskawkę świeżo urwaną z gałązki Obserwujesz jaskółkę i słuchasz jej świergotu Odpowiedz