Jak samotne albatrosy Jak samotne albatrosy płyniemy w dal ku przeznaczeniu. Gasimy oczy jesieni uśmiechem ciepłych warg. Zaglądamy w lustra jezior szukając cieni dawnych, dni pomylonych miłości dziecinnych zabawek. Idziemy przez mrok odchodzących nocy do świateł poranka by nie dołączyć do kolekcji niespełnionych nadziei. W ogrodach marzeń pozrywamy wszystkie kwiaty utopimy stopy w wilgotnej trawie zakwitniemy jabłonią i wiśnią w wiosennej tęsknocie. W ukołysanym śnie zapalimy świeczkę by nie zabłądzić ciszą do drzwi ludzkich serc. Odpowiedz

Czym dla ptaka są skrzydła, tym dla człowieka jest przyjaźń: unosi go ponad proch ziemi. Zenta Maurina Raudive Odpowiedz