Zas­ta­nawiające jak je­den te­lefon, roz­mo­wa o niczym i sam dźwięk głosu może nas uwiado­mić o cier­pieniu przy­jaciela i spra­wić, że będziemy całą noc płakać, łącząc się z nim w wewnętrznym bólu. Bo cza­sem nie można po­cie­szyć. Cza­sem trze­ba po pros­tu być. Przecze­kać burzę z nadzieją na słońce. Odpowiedz