Ruda wiewiórka, ruda wiewiórka skacze wesoło z drzewa na drzewo. Z chwiejnej gałązki w zieleń da nurka, machnie ogonkiem w prawo i w lewo. Zeszła na ziemię, nic się nie boi, wie, że orzeszki mamy w kieszonkach. O, z ręki bierze! O, przy mnie stoi, chwiejąc puszystym końcem ogonka. Nikt jej nie skrzywdzi, nikt jej nie spłoszy, taka jest śliczna, zręczna i żywa! Zjadła orzeszków za kilka groszy, na pożegnanie ogonkiem kiwa. -Władysław Broniewski Odpowiedz

nie przeszkadzać! Odpowiedz