Znikąd. Z ja­kiejś ot­chłani? Z ciem­ności? Z ma­lut­kiego ziar­nka? Nie. Znikąd. Przy­był mały człowiek, po­mar­szczo­ny, ze skle­jony­mi ocza­mi, wy­ciągający ku górze jedną rączkę, na pal­cach której nau­czy się liczyć do pięciu, nie umiejąc jeszcze sznu­rować butów, nie wiedząc, ile palców ma łącznie i co to ono­mato­peja. Odpowiedz