nieśmiały świt różem się ścieli na zmarszczkach fali woda z zazdrości tęczę chowa w wodnoniebny papier od wieków przenikają siebie w niepojętym zachwycie wieczorną ziemię całują chłodnym odcieniem błękitu Odpowiedz

Wi­tamy la­to, kłaniamy się nis­ko, roz­wi­jamy przed nim dy­wany z pląta­niny naszych umysłów, ot­wiera­my jej drzwi do naszych serc. Rodzi­my się do życia, kwit­niemy, przeżywa­my upad­ki by móc wzle­cieć wyżej. Sta­jemy wte­dy nad naszy­mi prob­le­mami i pos­trze­gamy je na set­ki spo­sobów, wpla­tając bar­wy tęczy w nasze życie. Odpowiedz

Teraz już wiem jak powstają tęcze Odpowiedz