Nie można prze­cież żyć Wciąż tyl­ko marzeniami. Trze­ba cza­sami też Reali­zować plany. Odpowiedz

Cza­sami mo­ja bezradność przek­racza gra­nice bólu gdy stoję w obliczu szpi­tal­nych łóżek z duszą za­wie­szoną gdzieś między wiarą a nadzieją... Odpowiedz

Wstanę jak co dzień, rano. Włożę na­jod­ważniej­szą maskę, jak zaw­sze. W niej, nikt nie od­waży się pod­nieść na mnie ręki, zag­rodzić mi drogi, czy co­kol­wiek złego powiedzieć. Odpowiedz