wichu­ry ro­zedrę w na­gich dłoniach mgły gęstwi­ny przetnę krzy­kiem choćbym miała wy­zionąć ducha i w chwi­li ulot­nej w siebie zwątpić nie ugnę się roz­paczy nie pod­dam bezwłado­wi bo wiem o ko­go wal­czę i ile mogę zys­kać, nic nie tracąc dzierżę niewidzialną pirata broń narzędzie bez krawędzi z twoim wydźwiękiem Odpowiedz

Był jej naj­większym skar­bem, ta­kim, o ja­kim każdy pi­rat mógłby tyl­ko marzyć, ale jak każdy dob­ry pi­rat mu­siała w końcu za­kopać swój skarb, a ra­zem z nim wspomnienia... Odpowiedz