Słońce na poddaszu Promień słońca na poddaszu zabłąkany, dziura w dachu, cóż za szczęście dla człowieka. Gdy samotny, kiedy stary, zapomniany.., w swej izdebce, na nikogo już nie czeka. Dni tak długie.., jak noc głucha, lecz się życia lata toczą, choć coś powiesz, nikt nie słucha, co twe usta wymamroczą. Więc się słowa po izdebce rozbiegają, lecz, że nigdzie nie znajdują ucha- Niczym echo, znów do ciebie powracają, i znów cisza taka głucha! Tyko promyk słońca, nieopodal drzwi, jak pies wierny legł przed progiem. I codziennie na poddaszu twoim tkwi, niby strzegąc cię przed wrogiem. Na poddaszu wichry głośno wyją, na poddaszu słońce ogniem pali! Lecz poddasza czasem w sobie kryją, szczęście, jakie pojąć mogą-tylko mali. Odpowiedz