Gdy noc się kończy, ciemność zanika budzą się słońca jasne promienie. Tak bezszelestnie, by nas nie zbudzić świt swoim płaszczem otula ziemię. Złocistą farbą maluje niebo, resztki szarości za mgłą ukrywa. Jak za dotknięciem magicznej różdżki, wszystko przebudza się i ożywa. Kropelki rosy błyszczą na trawie, jak najpiękniejsze świata klejnoty. Na sto kawałków się rozpadają, kiedy swym skrzydłem muśnie je motyl. Ptaki świergotem swym obwieszczają, że się zaczyna nowy dzień życia. Może się zdarzyć, że właśnie dzisiaj, szczęście i miłość wyjdą z ukrycia. Więc już nie będę się wylegiwać wstanę, by jeszcze zdążyć przed świtem. Co rano będę zmysły swe sycić, jasnego nieba pięknym błękitem... Odpowiedz