Szła przez mias­to pow­tarzając so­bie "nie mar­tw się, będzie dob­rze, dasz radę". Weszła do do­mu, po­pat­rzyła w lus­tro i się roz­beczała jak dziec­ko. Tak strasznie żal jej było tej dziew­czy­ny, którą zo­baczyła, a za­razem tak jej niena­widziła za jej bezsilność... Odpowiedz