Cywilizacja, którą stworzył gatunek ludzki, to tylko owcza skóra, w jaką przebrane jest jego barbarzyństwo. Odpowiedz

Najemnik zaś i ten, kto nie jest pasterzem, którego owce nie są własnością, widząc nadchodzącego wilka, opuszcza owce i ucieka, a wilk je porywa i rozprasza; najemnik ucieka, dlatego że jest najemnikiem i nie zależy mu na owcach. " J 10,12-13 Odpowiedz

Chodzę po Twych gościńcach – słowiański trubadur – przy sobótkach gram dziwom, pasterzom wśród owiec, - ale pieśń rozmodloną, pieśń wielką jak padół rzucam przed tron dębowy Jedynemu Tobie. Błogosławionaś, pieśni pomiędzy pieśniami! Błogosławione siejby mej duszy i światła! Uwielbiaj, duszo moja, Tego, co aksamit na moje rzucił barki i władyczy atłas. Błogosławiony Świątkarz, Słowianin i prorok – Bądź mi miłościw – śpiewam, jak natchniony celnik – Uwielbiaj, duszo moja, pieśnią i pokorą Pana Twojego, hymnem: Święty, Święty, Święty! Oto się pieśń jednoczy: Poezji – Poezji! - ziarno tęskni, jak dusza cierpiąca niedosyt – - by były me gościńce w cieniu dębów, brzezin, i były bogumiłe młodzieńcze pokosy. *** Słowiańska Księgo tęsknot! U kresu się rozdzwoń, jak chórów zmartwychwstalnych mosiężna muzyka, pieśnią świętą, dziewiczą, poezją pokłonną i hymnem człowieczeństwa – Bożym Magnificat. Odpowiedz

Tak widzieć w sobie nie odważy się nikt z nas. On poznawał inaczej. Prawie oczu nie podniósł. Był wielkim zbiorowiskiem poznania - jak studnia blaskiem wody wiejąca przez twarz. Miał zwierciadło... jak studnia... świecące głęboko. Nie potrzebował wychodzić z siebie, ani oczu podnosić, by odgadnąć. Widział mnie w sobie. Posiadał mnie w sobie. Przenikał we mnie bez trudu i wstydem wytryskał we mnie i myślą stłumioną od dawna. Jakby dotykał rytmu w moich skroniach i znużenie ogromne dźwigał we mnie nagle... i pieczołowicie... Słowa były proste. Szły koło mnie jak owce wabione. Odpowiedz

Mowa jest srebrem, a milczenie jest owiec;) Odpowiedz

Beeeee..... Meeeee.... Odpowiedz