A ona? We śnie ustawia sztalugę przed mgiełką upału i widzi szczegół wyłaniający się z oparów popołudnia. Na przykład te linie, cynkowe dachy ruder, a może krawędzie tarasów z dzikim winem. Lub te plamy zieleni; cyprysy rozdzielone polną drogą bądź ścieżką wiodącą ku jakiejś budowli na wzgórzu: stacji lub klasztorowi. Jej pędzel naśladuje pewność. Gdy nadchodzi chłopiec z oliwkową skórą, ona pyta o kurz, który nigdy nie opada, i za pomocą znaków i łamanej angielszczyzny tłumaczy mu, jak kurz kreśli pęknięcia na jej dłoniach. Tutaj perz nie skropi jej miękkich, skórzanych butów białą wydzieliną, myśli sobie. Nie tutaj koniczyna. Odpowiedz