Wiemy ze słyszenia, że istnieje miłość. Siedząc na skale bądź z rękoma na karku leżąc na łące wypełnionej brzęczeniem owadów, pod osłoną czerwonego parasola, innym razem zaś klęcząc w chłodnym półmroku kościoła czy ślęcząc w czterech ścianach pokoju, przykuci do wiklinowego krzesła, z głową pochyloną nad prostokątem białego papieru, marzymy o ujściach rzek wpadających do morza, o wzburzonych falach, przybojach, o raptownych ciszach na morzu, o przypływach i odpływach. Wsłuchujemy się w nigdy niemilknący śpiew morza, wzbierający i opadający w naszych głowach, tak jak powraca i odpływa ta osobliwa tęsknota za niebem, za miłością, za tym wszystkim, czego nigdy nie dotkną nasze dłonie. Odpowiedz