Tyleś mi Panie dał, ile udźwignąć tylko zdołałam. Każdy dar w sobie miał siłę, o którą tak zabiegałam. Kimże bym teraz była, gdyby nie Twoja miłość? Na cokole pychy gniła, A przecież nie o to chodziło. Lustro duszy wciąż poleruję, dojrzeć w nim chcę swoje odbicie. Co zyskuję, a co marnuję, by nie spocząć w samozachwycie. Dajesz mi zachód słońca, Orzeźwiasz podmuchem wiatru, Radujesz śpiewem skowronka, Cieszysz pięknem kwiatów Pozwalasz spojrzeć w niebo Zanurzyć w wodzie strumyka Proszę tylko o jedno - Miłością mnie przenikaj... Odpowiedz

Będą jabłuszka. Odpowiedz