Patrzę w dół górskiego stoku. Tuż pod moim oknem trochę nędznej trawy w kępkach. Szum rzeki przybierającej od śniegów uderza w uszy i roznosi się echem po głowie. O trzeciej nad ranem wysokie szczyty są jeszcze oświetlone. Patrzę w dół innego stoku. Tyle świerków, że nie sposób ich policzyć. Wokół mnie przelatują iskry ciemności. Od tygodnia nikt nas nie odwiedził. Odpowiedz

Czerwony zachód słońca Odpowiedz