dziwactwa zobojętniałe zimne dni długie koszmarne sny, w nich ciągną się długie sieci jak śnieg w czasie zamieci, nie ważne co nie ważne jak wszystko to ma życia smak, otwieram drzwi co we mnie tkwi a może drwi, czekam na świt bezbarwny świt to daleka przygoda, jak przydrożna gospoda nie ważne nic ważne by żyć, w tej chwili w tym śnie a może nie, zamykam drzwi maleńkie drzwi kluczyk od kłódki wrzucam do morza a może nie, może on jest wystarczy sięgnąć ręką, otworzyć drzwi spełnić sny, i znowu żyć. Odpowiedz

A gdzie jest kluczyk? Odpowiedz

Zerwij z serca kłódkę, baw się życiem, bo jest krótkie. Odpowiedz

Kto ma klucz do mojego wnętrza? Odpowiedz