Ale to już było Z wielu pieców się jadło chleb Bo od lat przyglądam się światu Nieraz rano zabolał łep I mówili zmiana klimatu Czasem trafił się wielki raut Albo feta proletariatu Czasem podróż w najlepszym z aut Częściej szare drogi powiatu Ale to już było i nie wróci więcej I choć tyle się zdarzyło to do przodu Wciąż wyrywa głupie serce Ale to już było, znikło gdzieś za nami Choć w papierach lat przybyło to naprawdę Wciąż jesteśmy tacy sami Na regale kolekcja płyt I wywiadów pełne gazety Za oknami kolejny świt I w sypialni dzieci oddechy One lecą drogą do gwiazd Przez niebieski ocean nieba Ale przecież za jakiś czas Będą mogły same zaśpiewać Odpowiedz

W sadzawce, stawie, zwyczajnym rowie gdzie smukłe trzciny, dzikie sitowie. Mleko chłodzili w blaszanych kanach na wierzchu pyszna, żółta śmietana. Na liściach chrzanu bochenki chleba krzyżem znaczone - prośba do nieba. Siwa kapusta z grochem i kaszą kraszona była sadłem, kiełbasą. W oberżach lało się stare wina nie oszczędzano nawet węgrzyna. Cne śliwowice i pitne miody oraz dziewice średniej urody. Wciąż na kopciuszki był popyt wielki które traciły z nóg pantofelki. Dzisiaj pod lasem stoi ich szereg i gubią majtki - nie pantofelek. Jeśli chcesz wiedzieć co mgła osłania starodruk sięga aż do zarania. Wtedy ludziska świat szanowali kromka upadła - wnet całowali. A teraz pełne śmietniki chleba kwitnącą pleśnią - skarga do nieba. A ludzie szemrzą, że ciągle mało może przypomnieć by się przydało? /Z NETU/ Odpowiedz