Z życia wyprane, martwe uczucia Parzą jak ogień, mrożą jak lód Jasność neonów wrzask Twój zagłusza Liżesz skrawiony bruk W oczach sens gaśnie, jak świecy płomień Który przydusza szalony zew Słońce umiera, odchodzi promień Ty wciąż zlizujesz krew "Panika rybia usta rozdarła" Krwaią obryzgała postaci krąg Łosoś rozpruty w przededniu tarła Przedsmak piekielnych bólów i mąk Ścierwo nadziei ukrzyżowanej Woła z zbiorowych mogił ciemności Próżno z rozpaczy wyjesz przy bramie W Eden już nie zagościsz Odpowiedz