Autoportret... Kim jesteś poeto że tłumione uczucia mieszasz z literami, przedrostkami ubarwiasz znaczenie słów życie stawiasz na równi ze śmiercią, jak spadkobierca ocalałego krzyża, rozdajesz wiersze dla potomnych zamieniasz marne życie w poezję, która staje się chlebem powszednim dla pięciu zmysłów istnienia, czytam a słowa stają się fantazją dźwięku liter, zaglądam między otwarte morze i ziemię widzę niebo a w nim barwne zapiski poety, niech krzyczą słowa niech wycisną choć jeden płatek łzy, kim jesteś że swoją wizją wzruszasz kamienne serca wielu więc pisz poeto, by szelest zapisanych kart był głośniejszy od wyrzutów niejednego sumienia... Odpowiedz