Moja żona mnie dzisiaj skrzyczała, Powiedziała, żem mazgaj, żem głupi, Że się za mnie ze wstydu rumieni, Kiedy wreszcie zmądrzeję już raz! A na śmiesznym tle sprawa powstała Poprosiłem, poziomek niech kupi Zdziecinniałeś? – powiada, w jesieni? To już jesień? Jak leci ten czas! I westchnąłem: No patrz, już po lecie Po wakacjach, po słońcu, mój Boże, Już się robi szaruga na świecie, Jasnych spodni już chyba nie włożę. Wkrótce zaczną się deszcze i słota. Na to ona, przepraszam, „idiota”! Uśmiechnąłem się: mów sobie zdrowo Ty wiesz swoje, a ja swoje wiem. A mnie jest szkoda lata I letnich, złotych wspomnień, Niech mówią: głupi o mnie, A mnie jest żal ... Za oknem szaro, smutno, A jeszcze przed miesiącem Wesoło, zieleń, słońce ... Naprawdę żal. To tak jak gdyby ktoś najdroższy nagle odszedł I zabrał radość, uśmiech, a zostawił łzy. Dlatego żal mi lata I ludzi, żal i nieba, Po którym płyną smutne Jesienne mgły. Odpowiedz